Birincisi:
Dostluklar ikiye ayrılır:
Kalıcı dostluklar ve geçici dostluklar.
Hayatta bir zorluk ortaya çıktığı anda bozulan dostluklar daha çoktur, kalıcı dostluklar çok azdır.
İkincisi:
İnsanların çoğunluğu kalplerini ve beyinlerini geçici değerlere ayırmışlar.
Bu değerler uğruna kendi gerçek niteliklerinden taviz vermekten, kötü şeyler yapmaktan çekinmiyorlar.
Üçüncüsü:
İnsanlar, amaçlarına ulaşmak için birbirlerini ezmekten çekinmiyorlar.
Oysa, başkasına kötülük yaparak elde edilen her şeyin, geldiği gibi ellerinden gideceğini anlamıyorlar.
Dördüncü:
İnsanlar, gerçekte bir anlamı ve önemi olup olmadığını hiç düşünmedikleri fakat değerli ve anlamlı saydıkları şeyler yüzünden, birbirlerine zarar veriyorlar.
Bu şekilde hayatı birbirlerine zehir etmeye alışmışlar.
Beşinci:
Herkes yanlışın nedenini, başarısızlığın nedenini başkalarında arıyor.
Kimse, başına ne geldiyse aslında kendi yüzünden geldiğini anlamıyor, kendi suçunu, yanlışını kabul edip düzeltmiyor.
Altıncı:
İnsanlar, helal lokmanın ve bölüşmenin değerini bilmiyor. En lezzetli lokmanın helal lokma olduğunu unutuyorlar.
Vicdanları ve mideleri arasında kaldıkları zaman midelerini tercih ediyorlar.
Yedinci:
İnsanlar, bir şeye dayanmadan yaşama gücünü bulamıyorlar. Bu yüzden çoğu zaman anlamsız şeylere sarılıyor, güveniyorlar.
Asıl sarılmaları ve güvenmeleri gereken belki de tek duygunun, sevgi olduğunu anlamamakta ısrar ediyorlar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder